Bivši pilot JNA nedavno je ispričao da je osamdesetih godina iznad neba bivše države sretao neidentifikovane leteće objekte, ali da o tome ni on ni njegove kolege nisu smjeli da govore.
Kako prenose beogradske Novosti, pojavila su se nova svjedočenja bivših pilota, koji takođe tvrde da su imali blizak susret sa NLO-ima.
Pojava neidentifikovanih letećih objekata u gotovo kompletnom vazdušnom prostoru nekadašnje Jugoslavije, sredinom sedamdesetih godina prošlog vijeka, imala je karakter “epidemije”.
Te čudne i superiorne nebeske mašine javljale su se najviše iznad južnog i sjevernog Jadrana, a piloti tadašnjeg Ratnog vazduhoplovstva (RV), u svojim letačkim knjižicama bilježili su niz neuspjelih presretanja NLO. Zbog vanrednih događanja iznad Podgorice, u januaru i februaru 1975, tadašnji Savezni sekretarijat za narodnu odbranu čak je formirao posebnu komisiju stručnjaka koja je analizirala pojavu letećeg diska koji prati avione koji su polijetali sa aerodroma Golubovci.
Govore ovako, pukovnik Bogdan Mihovilović, nekadašnji komandant Bihaćkog aerodroma i elitnog 117. lovačkog puka i general Zvonko Jurjević, tada prvi čovjek 172. puka iz Podgorice i potonji komandant RV JNA, o nikada do kraja neistraženim fenomenima nad nebom SFRJ. Ova dvojica vrsnih pilota, koji su i sami imali više “bliskih susreta”, naglašavaju da izvještaji o tome, ipak, nikada nisu postali dostupni javnosti. Mihovilovića je, kako navodi, “tanjir” 1977. pustio da se približi u “Mig-21” na četiri kilometra udaljenosti, dok je Jurjević u tri navrata letio na 10 kilometara od “vanzemaljske” letjelice. Tada potpukovnik, Zvonko Jurjević je rukovodio operacijom presretanja NLO u januaru 1975. u Crnoj Gori u kojoj je učestvovalo 13 aviona sa 26 vojnih pilota.
“Neposredno posle novogodišnjih praznika 1975. krenula je serija čudnih događanja na aerodromu u Podgorici. Prilikom izvođenja obuke noćnog letenja, stalno se pojavljivao NLO”, kategoričan je Jurjević.
On je potom opisao kako izgleda pomenuti objekat: “Objekat je izgledao kao svetleća kugla koja se kretala i menjala spektar boja, od bele do ljubičaste. Na nebu se ocrtavao kao svetleće telo, izrazito veće od najsvetlije zvezde”, kaže Jurjević.
Prvi put u “namjenski” let presretanja NLO, Jurjević polijeće 25. januara 1975. O tome svjedoči i njegova letačka knjižica. Prvi kontakt imao je sa “diskom” na kursu 315, duž jadranske obale, u visini Budve. Pošto je usmjerio svoju letjelicu ka NLO, ovaj je krenuo ka Dubrovniku. Mjereći svoju brzinu i NLO koji mu se tada našao bočno na krilu, poslije minuta leta brzinom od 600 kilometara, Jurjević je izračunao da mu je “jastrijeb” prišao na 10 kilometara. Iznad Dubrovnika NLO je digao brzinu na pet do šest mahova i nestao – kao kometa.
“Mislili smo da nas neko špijunira. Kontraobaveštajci su iskontrolisali ceo aerodrom da ne postoji nekakva tehnika koja javlja kada polećemo, a ja sam počeo da krijem satnicu letenja. Međutim, NLO je uvek bio tu, oko 50 minuta od prvog uzletanja.
U nedelju 27. januara odlučio sam da testiram ‘fenomen’ tako što ćemo poleteti nerezonski”, priča on. “Grupa od četiri pilota na aerodrom Golubovci uveče je došla nenajavljeno. Pilot Đuro Stupar poleteo je u zonu – Cetinje, a u zonu Nikšić – Đorđe Stanković. Posle 40 minuta oni su sleteli, a pilot Milan Maček je krenuo ka Nikšiću dok sam ja poleteo ka Cetinju. Sve se odvijalo u tzv. radijskom ćutanju i sa ugašenim avionskim svetlima. NLO je ipak bio tačan. Blesnuo je iz pravca Herceg Novog posle 50 minuta”, prisjeća se sagovornik “Večernjih novosti”.
Dan kasnije zatražena je hitna podrška lovačke avijacije iz Beograda. Upućen je “par” presretača MIG-21, sa pilotima Mamićem i Žindarčičem. Doletjeli su i general Kovač, oficir elektronske struke (sa saradnicima iz Ministarstva) i inženjer Milivoj Jugin.
U kancelariji Jurjevića je napravljen plan presretanja, a kao mamac za NLO podignuto je 12 “galebova” sa mješovitim posadama. Njima je naređeno da izvode redovnu obuku i da, čim uoče NLO, krenu u slijetanja, kako bi u akciju krenuli “migovi”.
“Posle 50 minuta, kada se prvi par aviona pripremao za sletanje, NLO se pojavio. Sve posade su ga videle i to javile. NLO se pojavio između Cetinja i Danilovgrada, i to na istoj visini kao i avioni u vazduhu u kursu prema aerodromu, kao da će i on na sletanje. Dao sam preko radija ugovoreni signal i par migova je poleteo, a tada je NLO krenuo u pravcu Prevlake. Posade lovaca su tanjir odmah vizuelno otkrile kao i radarska stanica na Prevlaci”, priča Jurjević. Piloti “migova”, sjeća se Jurjević, tada dodaju gas, kreću maksimalnom brzinom za NLO koji je već od Prevlake letio ka otvorenom moru. Ipak, razmak između “progonitelja” i “plijena” ostajao je uvijek isti. Radarska stanica vidjela je jasno avione i zabilježila brzinu od 1.700 km/h. A onda, radar je, navodno, naprasno očitao NLO iza aviona kako leti brzinom oko 80 kilometara?!
“Slušao sam komunikaciju pilota Mamića i Žindarčiča na radio-vezi. Bili su potpuno zbunjeni, ali i uzbuđeni. Imali su objekat u vetrobranskom staklu, pa odjednom u repu, i to s brzinom 80 kilometara na sat, što je nemoguće. Jugin je, sećam se tačno, komentarisao posle da ne postoji ovozemaljska letelica koja ima ovakav raspon brzina”, kaže Jurjević.
Pukovnik Mihovilović vodio je podzemni objekat “505”, poznatiji kao Bihaćki aerodrom, tada jedan od najsavremnijih u Evropi, koji je bio, svjedoči on za “Novosti”, interesantan špijunima svih zemalja, ali i onima koji “nisu sa zemlje ili iz naše dimenzije”. Bogdan Mihovilović Svoj svojevrstan “bliski susret” pukovnik Mihovilović je imao 1977. godine.
“Vrlo brzo iznad Kostajnice video sam nerealnu sliku. Objekat čija je pogonska grupa isijavala svetla kao i naši migovi je stajao u mestu. To mi je pokazivao radar, a ja nisam hteo dodatno da ga zračim, dok ne priđem bliže u zonu zahvata oružja. Prišao sam na četiri kilometra, kada je on ubrzao i to mojom brzinom. Dizao sam na 700, 800, 1.100 na sat, a on je bukvalno pratio moj rad, samo što je snižavao visinu. Negde oko Rijeke, na visini od 2.000 shvatio sam da je to igra mačke i miša. Ostavši bez goriva krenuo sam na slijetanje”, priča bivši pukovnik.
U pilotskom izvještaju Mihovilović je zabilježio “uspješno približavanje, ali ne i zahvat”. Gotovo identično, ili slično tih godina, prenosili i drugi piloti. Sve je, do danas, ostalo, međutim samo na papiru, daleko od očiju javnosti.
Zvonko Jurjević posebno se sjeća posjete “tanjira” i to na stajanci u Golubovcima, 9. februara 1975. kada je tokom noćnog letenja na pisti bilo oko 150 ljudi, među kojima tačno 50 pilota.
“U običajeno vreme, 50 minuta posle prvog dizanja aviona, u rejonu Čeva pojavio se svetleći disk. Svi koji su bili na stajanci aviona su ga ugledali i glasno komentarisali. Gledao sam ga i ja. Ovog puta NLO se kretao prema aerodromu. Komandir eskadrile mi je pritrčao i pitao da li ga vidim, a ja sam odgovorio da ne.
Ovaj je paničio: ‘Pa vidi ga 100 ljudi!’. ‘Nastavi po planu’ – naredio sam i dodao da neću da čujem nikakve komentare”, priča Jurjević.
NLO je te večeri lebdio na oko tri kilometra iznad Golubovaca, obasjavajući avione i pilote na pisti. Jurjević kaže da su ljudi bili “uznevjereni”. “Onda je letelica odjednom ugasila svetla i nestala.
Događaj sam zabeležio kroz zvanične papire i prosledio Beogradu. NLO se posle više nije pojavljivao. Postoje obrasci u javnosti kroz koje se gura svako svedočanstvo o postojanju nečeg superiornijeg od ljudske tehnike”, kaže general Jurjević, a potom dodaje:
“Amerikanci nikada nisu potvrdili, ali ni demantovali svoje susrete na nebu sa NLO”.
Novosti.rs
